Έρωτας και θάνατος

Δημήτρης Λιαντίνης |(1942 - 1998)|

Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι,

γεννιέται το σύμπαν.

Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές,

κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι,

γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.

Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος,

πεθαίνει το σύμπαν.

Ή για να μικρύνω το βεληνεκές,

κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη Γη,

στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.

Έτσι, από την άποψη της ουσίας

ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου.

Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.

Πιό πλατιά, και πιό μακρυά, και πιο βαθιά,

ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι

ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος.

Είναι το Α και το Ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος Θεού.

Είναι το Είναι και το Μηδέν του Όντος.

Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.

Έξω από τον έρωτα και το θάνατο,

πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει.

Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης,

εγίνανε για να υπηραιτήσουν τον έρωτα και το θάνατο.

Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης,

ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική,

λειτουργούν για να υπηραιτήσουν τον έρωτα και το θάνατο.

Όλα τα όντα, τα φαινομενα και οι δράσεις του κόσμου

είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί,

εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.

Γι΄αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες.

Είναι συμπληρώματα και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.

Ο έρωτας είναι γνώση.

Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά.

Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρονίμου Ασώτου.

Πως η φύση ορίζει

το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά

και θεία στέρηση για το θηλυκό.

Και το θηλυκό

να κυνηγάει τις τύψεις του.

Στον έρωτα,

όλα γίνονται για το θηλυκό.

Η μάχη και η σφαγή του έρωτα,

έχει το νόημα να πεθάνεις για το θηλυκό

και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου.

Πάντα σου

μελαγχολικός και ακατάδεχτος.

Στη σωστή ερωτική ομιλία,

το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας

και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης.

Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα.

Για στήσιμο πολύ μεταξωτό.

Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ.

Κουκουλιάρικο.

Και η κλωστή μπιρσιμένια.

Το πρώτο λοιπόν είναι πως

όταν το θηλυκό είναι θηλυκό,

την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη,

την έχει ο άνδρας.

Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα θα φταίει ο άνδρας.

Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.

Έρωτας είναι

η τέχνη του να φεύγεις..

Να φεύγεις..

..αλλά πως να φεύγεις!

Το πράγμα θέλει μεγάλη προσοχή.

Γιατί ο ορισμός είναι τορπίλη

που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί.

Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι.

Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι,

που η σφαγή που θα νοιώθεις

να είναι πιό σφαγερή από τη σφαγή που νοιώθει ο σύντροφος που αφήνεις.

Αν εκείνος πονάει τρείς,

εσύ να πονέσεις εννιά.

Εδώ σε θέλω κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα.

Χόρεψες ποτές σου το χορό του αναστενάρη, χωρίς να ΄σαι αναστενάρης?

Νέκυια.

Νέκυια σημαίνει να ζήσεις ζωντανος σε όλη τη ζωή σου

τη γνώση και τη λύπη του θανάτου σου,

εδώ στον απάνω κόσμο.

Νέκυια σημαίνει

να στοχαστείς και να ζήσεις τη ζωή σου,

όχι μισή, αλλά ολόκληρη.

Με την απλή δηλαδή και τη βέβαιη γνώση,

ότι ενώ υπάρχεις, ταυτόχρονα δεν υπάρχεις.

Ότι ενώ ζεις αυτό που είσαι,

δηλαδή ζωντανός του σήμερα,

ταυτόχρονα ζείς κι αυτό που δεν είσαι,

δηλαδή το

νεκρός του αύριο.

Η ζωή σου στην ουσία της είναι,

η δυνατότητα και η δικαιοδοσία της φαντασίας σου.

Όχι άλλο.

Θα πεθάνω θάνατε.

Όχι όταν θελήσεις εσύ,

αλλά όταν

εγώ θα θελήσω.

Σε τούτη την έσχατη ολική πράξη,

δεν θα γίνει το δικό σου.

Αλλά το δικό μου.

Παλεύω τη θέληση σου.

Παλεύω τη δύναμη σου.

Σε καταπαλεύω ολόκληρον.

Μπαίνω μέσα στη Γη,

όταν εγώ αποφασίσω.

Όχι όταν αποφασίσεις εσύ.

Και ΄σένα σε αφήνω ρέστο και ταπί.

Με βλέπεις κατεβασμένο στον Άδη αφεαυτού μου και αυτοθέλητα.

Και ανατριχιάζεις εσύ και το βασίλειό σου.

Ο τάφος,

η ταφόπλακα,

το σκοτάδι,

το ποτέ πιά και όλα σου τα υπάρχοντα,

μπροστά στην πράξη μου και στην επιλογή μου μένουν εμβρόντητα και χάσκουν.

Δημήτρης Λιαντίνης |(1942 - 1998)|